Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim

Kur’ân medeniyetinin yeniden ihyası için (2)

Geçen yüzyılın başında yaptığı tahlillerde, “heves ve heva, rekabet ve tahakküm” üzerine bina edilen Avrupa medeniyetinin günahlarının iyiliklerine galebe ettiğini ve ihtilâlci komitelerle “kurtlaşmış bir ağaç” hükmüne girdiğini belirten Said Nursî, “İnşaallah istikbaldeki İslâmiyetin kuvvetiyle medeniyetin mehasini (güzellikleri) galebe edecek, zemin yüzünü pisliklerden temizleyecek, sulh-u umumîyi (dünya barışını) temin edecek” diyordu (Eski Said Dönemi Eserleri, s. 337).


Bu noktaya terör, şiddet, savaş ve çatışma unsurlarının kesinlikle yer almadığı barışçı bir arınma süreci ile ulaşılabileceğini vurgulayan Bediüzzaman, “doğru İslâmiyet”in bu husustaki olumlu katkılarına önemle dikkat çekiyordu.


Ona göre, düşmanın taassup, inat ve tecavüzünün silâh ve kılıçla kırılıp def edildiği dönemler artık geride kalmıştı. Silâh ve kılıcın yerini yeni çağda hakikî medeniyet, maddî terakki ve hak ve hakkaniyetin manevî kılıçları alacaktı.

“Medenîlere galebe çalmak ikna iledir, söz anlamayan vahşiler gibi icbar ile değildir” ifadesi bunun veciz örneklerinden biriydi (age, s. 51).

Bu zamanda i’lâ-yı kelimetullahın manen ve maddeten terakkîye bağlı olduğunu ifade ederken, “Medeniyet-i hakikiyeye girmekle i’lâ-yı kelimetullah edilebilir” hükmüyle (Tarihçe-i Hayat, s. 30) bu mânâyı perçinleyip, Müslümanların olması gereken yere böylece işaret etmişti.

Geçen yüzyılın başlarındaki alabildiğine karanlık ve kasvetli tablo içinde bile medeniyet, fazilet ve hürriyetin galebe çalacağı bir dünyadan söz ediyordu Bediüzzaman. Ve sulh-u umumî dairesinde kurulacak hakikî medeniyetin tesisinde, Müslüman-Hıristiyan ittifakının çok önemli bir rolü olacağına vurgu yapıyordu.

Ona göre, materyalist-pozitivist cereyanların ufukları tamamen kararttığı ve zehirli meyvelerini cihan harpleri, etnik çatışmalar, iç savaşlar, zulümler, sosyal kaos, ahlâkî dejenerasyon. yozlaşma gibi tezahürlerle kustuğu bir yüzyıla girilirken, bu karanlık tablonun ötesinde iman, hürriyet, adalet, ahlâk, fazilet gibi değerlerin ağır basıp yükseleceği yeni bir çağ geliyordu ve bu çağ, Kur’ân’ın bu zamana dersini özümseyen Müslümanlarla, tahrifattan arınmış gerçek Hıristiyanlığa dönen İsevîlerin işbirliği ile açılacaktı.

O, “İstikbalin kıt'alarında hakikî ve manevî hakim olacak ve beşeri (insanlığı) dünyevî ve uhrevî saadete (dünya ve ahiret mutluluğuna) sevk edecek, yalnız İslâmiyettir ve İslâmiyete inkılâp etmiş (dönüşmüş) ve hurafat ve tahrifattan (sonradan içine sokuşturulmuş hurafelerden) sıyrılacak İsevîlerin hakikî dinidir ki, Kur’ân’a tâbi olur, ittifak eder” (age, s. 334) diyordu.


Bu çerçevede, Yeni Asya’nın 2003’te düzenlediği bir panelde konuşan Vatikan Dinlerarası Cizvit Sekreteryası eski Genel Sekreteri Prof. Dr. Thomas Michel’in, Bediüzzaman’la bir önceki Papa’nın barışa ilişkin düşüncelerini karşılaştırırken dile getirdiği şu tesbit çok anlamlı:
“Dünyadaki Katolik Hıristiyanların manevî lideri Papa II. John Paul’ün bütün sözleri, Risale-i Nur’da tarif edilen medeniyeti işaret ediyor.” (Michel, Hz. İsa’nın Geri Dönüşü, 2004, s. 58)


O tarifi hatırlayacak olursak:
Kur’ân medeniyeti kuvvete değil, hakka dayanır. Hedefi menfaat değil, fazilet ve Allah rızasıdır. Hayat prensibi mücadele değil, yardımlaşmadır. Kavimler ve toplumlar arasındaki ilişkileri ırk ve etnik kökene değil, din, sınıf ve vatan bağlarıyla kurar.

Sınıfları şefkat, merhamet, yardım hisleri ve bunlara bina edilen zekât, sadaka gibi köprülerle birbirine bağlar. Nefsin arzularına set çekip, ruhu yüksek hedeflere teşvik ve ulvî duyguları tatmin ederek, insanî kemalât mertebelerinde yükselmeye yöneltir (Sözler, s. 219).


Bu değerlerin insan hayatında neticeleri ise ittifak, dayanışma, yardımlaşma, kardeşlik ve hem dünya, hem ahiret hayatlarında saadettir.
Ve Kur’ân medeniyeti, bu mânâları hayata hakim kılacak hizmetlerle tekrar ihya edilebilir.

Yazarlardan