Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim

MANİSA TARZANININ ANISINA

MANİSA TARZANININ ANISINA
Okula başlama yaşım geldiğinde tayinimiz Manisaya çıkmıştı....

Bilmem aranızda Manisayı göreniniz var mı hiç?

Babam Devlet Demir Yollarında müfettiş olduğu için, birkaç senede bir tayini çıkar, tam bir yere alışmışken, tası tarağı toplar hiç bilmediğimiz diyarlara seyrü sefer eylerdik. İşte hala daha gezginci bir ruha sahip olmam belkide bu sebeptendir.. Ama Manisanın anılarımda farklı bir yeri vardır.. Daha dün gibi hatırlarım vagondan eşyalarımızın eve taşındığı o anı.. İnanılmaz heybeti ile SİPİL dağı sanki bahçemizin sınırlarından başlıyor gibiydi. İlk bir kac gün pek bir garip gelmişti bize... Bahçemizde, Manisaya has palmiye ağaçları, küçücük bir de havuzumuz vardı. Küçük diyorum, o havuz biz çocukken ne kadar büyük gelirdi bize. Mahallenin bütün çocukları öğlen saatinde havuzda girer serinlerdik.. Ta ki seneler sonra cocukluğumun geçtiği yerleri görmeye gidince, o kocaman havuzun bir kulaçlık yer olduğunu görüp hayal kırıklığına uğramıştım...

Eve yerleşme faslımız bitince sıra Manisa sokaklarını keşfetmeye geldi.

MANİSA...... çocukluğumun geçtiği peri masalı ülkesi. İlk okuluma burada başlıyacak, okuma, yazmayı burada öğrenecektim.. İstasyondan baslayip, Hükümet Meydanına giden, çam ağaçları ile örtülü bir ana caddesi vardır Manisanın.. Sağlı sollu iki yanında kütüphane, ilkokul, orta, lise sanat ve ticaret liseleri, sinemalar ve o meşhur Manisa parkı hep o cadde üzerinde sıralanır. İşte o cadde üzerinde rastladım MANİSA TARZANINA. O güne kadar hiç kimse ondan söz etmemişti.. Ne kadar şaşırmış, ne kadar da heyecanlanmıştım onu bir adım mesafeden görünce.. Allahım, ne etkileyici bir görüntüsü vardı, vakur ve heybetli... Üzerinde sadece siyah bir sort ve belinde bir kama ve ayakları çıplak.... Saçları omuzlarına kadar dalgalı ve simsiyah, sakallarıda saçları ile aynı hizzada... Vücudu, Tarzan dedirtecek kadar kaslı ve dimdik, teni güneşten kararmış ve sertleşmiş.. O zamanlar 60 yaşlarında olduğu söyleniyordu ama 25 lik delikanlılar dahi yarışamazdı onunla.. İlk defa gerçek bir Tarzan görüyordum, canlı bir efsaneydi o.... Hayatı hakkındaki gerçeği tam olarak kimse bilmezdi, bir sürü rivayet üretilirdi halk arasında.. İsminin AHMED BEDEVİİ olduğu herkez tarafından bilinirdi. Bir rivayete göre Arabistanda idama mahkum olmuş, kaçarak senelerce Manisa dağlarında saklanmış. Manisalılar onu tanıyıp bağırlarına basıncada oda kendini bu şehre adamış bu kurak şehri adeta bir ormana çevirmişti.. Bir başka rivayette, bir şehrin Valisinin kızına aşık olmasıymış. Vali nikah için takım elbise giymesini şart koşunca, aşkı için kabul etsede nikah saati gelince elbiseleri çıkardığı gibi kaçmış, yine o çok sevdiği dağlarına sığınmış..

..Daha sonraki günlerimiz, hep onu görüp,yolunu gözlemekle geçti...


Manisa,iklim olarak çok sıcak bir şehirdir.yaz aylarında gölgede sıcaklık 40 dereceyi bulur. Bu sebeptendirki öğlen saatinde sokaklarda kimse dolaşmaz, akşam üstü olduğunda herkez kendini parka atar. Biraz olsun serinlemeğe çalışırdı.. İşte Tarzanımızı da burada bulurduk. Onu görür görmez koşar, o da bize kollarını açıp kucaklar, böylece bir günlük hasretimizi sonlandırırdık.... O, bütün cocukları etrafına toplar,onlara çiçek sevgisini aşılardı. Hiçbir çocuk Manisada parkta çiçek koparamaz, kopardığı anda Tarzanı karşısında bulurdu. Onu nerede görürseniz görün ya çiçeklerle ya ağaçlarla uğraşır yada insanları etrafına toplayıp, tabiatı korumaktan söz ederdi. O doğal hayatı koruma adına mücadele veren tek kişilik bir sivil savunma ordusuydu.. Belediye her türlü imkanı onun hizmetine vermişti, gece 12 den sonra itfaiye ile birlikte ağaçları sular, yapraklarını yıkardı. Geceleri Sipil dağında küçücük bir mağarada kalır, isteyen herkez oraya gidip yattığı yeri görebilirdi. Yattığı yerde birkaç gazete kağıdından yapılmış bir yatak olup, çok soğuk havalardada üzerine sadece gazete örttüğü söylenirdi.. Onunla en gurur duyduğumuz zaman, Milli bayramlardı. Resmi geçitte onu Vali ile birlikte jeepte halkı selamlarken görür, hemen akabinde Sipil dağına tırmanır, TÜRK bayrağını zirveye dikerdi... O an avuçlarımız acıyıncaya kadar onu alkışlar,onunla çok gurur duyardık.TARZANIMIZ.. bizim TARZANIMIZ... Bizden başka kimin Tarzanı vardı ki.... O filimlerdekinden bile daha gerçekti.. Her seyi ile... Eti kemiği, ideolojisi ile gerçek bir Tarzandı o.


..Babamın tayini tam beş sene sonra Balıkesire çıktığında, içimde garip bir acı vardı.. Tarzanımdan ayrılmak., taşınmanın verdiği sevinci yaşatmamıştı bu defa bana.. Kısa bir süre sonra onun yatağa düşüp öldüğünü okudum gazetelerde. Yeni gelen Vali, şehri yeniden imar etme adına, onun diktiği, emek verdiği bütün ağaçları kestirmişti. Bu da onun ölüm sebebi olmuştu...... Sanki onunla birlikte cocukluk anılarımda tükendi ve cocukluğumda onunla birlikte nihayet buldu... Senelerce ve senelerce onu hiç unutmadım. Hatta şu an bile kollarını açıp, beni kucakladığını görür gibiyim. Sevmeyi, çiçeği, çocuğu, hayvanı sevmeyi o aşılamıştır bana. Şu sözünü hiç unutmam. Çiçeği, Çocuğu, Hayvanı seven insandan korkmayın, hiçbir zarar gelmez onlardan size... Ne zaman bir çiçek görsem onu koklar ama asla koparmam.. Ne zaman bir hayvan görsem ondan korkmam, ne zaman bir çocuk görsem mutlaka onu okşamak isterim.,. Tarzanımı böyle hatırlar böyle yad ederim kendimce..


..MANİSA...çocukluğumun geçtiği büyülü şehir,


Güller,Şebboylar,Fuller,Akşamsefaları,Hanımelleri.,Ortancalar,Begavinyalar.. Orada çiçekler farklı kokar, şehir çiçek, çiçekler Manisa kokar.. Niobesi, Ağlayan kayası, Yedikızlar efsanesi, Sipilin ana gibi kucak açtıgı, Mesir macunu ile herkeze şifa dağıttığı, Mimar Sinanın eserleri ile bezenmiş, bir de Merkez Efendinin Himmeti eklenmiş... Egenin o sımsıcak şehri, o hatıralarımın vazgeçilmezi.... Manisam ve MANİSA TARZANIMIN ANISA...


ALINTI

Tarihi, Ibretli Hikayeler