Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim

Elini değil, ayağını uzatmış

İbrahim Paşa, Şam’da bulunduğu bir gün, Emeviyye Camii’ne girdi.

O sırada içerde Şam’ın büyük âlimi Şeyh Saîd el-Halebî (rh.), cemaate ders anlatıyordu.

İbrahim Paşa gelip Şeyh Halebî’nin yanına oturdu. Ayaklarını uzatmış bulunan Şeyh Halebî, Paşanın gelişine hiç aldırış etmedi. Ayaklarını toplamadı. Ona özel ilgi göstermedi. Bu vaziyet İbrahim Paşa’yı çok kızdırdı ve hemen camiden ayrıldı.

Paşa köşküne geldiğinde, dalkavuklar etrafını çevirdiler ve paşayı şeyhe karşı kışkırttılar. Dalkavukların sözlerinin tesirinde kalan Paşa, Şeyh’in derhal yakalanarak kendisine getirilmesini emretti. Fakat Paşa askerleri gönderdikten biraz sonra, verdiği bu emirden pişman oldu. Şeyhi yaka paça yakalatıp getirmenin kendisi için yakışık almayacağını, bunu halka anlatamayacağından kendisine pahalıya mal olacağını, bunun yerine ona hediyeler gönderip onu zayıf damarından yakalayarak kendine kul etmenin daha uygun olacağını düşündü. Eğer Şeyh bu hediyeleri kabul ederse, bir taşla iki kuş vurmuş olacaktı. Hem Şeyhi kendine bağlamış olacak, hem de onun halk nazarındaki itibarını düşürecek; böylece, Şeyhin halk arasındaki nüfuz ve tesirini yok edecekti.

Paşa bu düşüncelerle askerleri geri çağırdı ve Şeyh’e bin altın gönderdi. Vezirine de, bu paraları Şeyh’e, talebelerinin ve müritlerinin huzurunda vermesini sıkı sıkıya tembih etti.

Bin altını alan vezir, doğruca Emeviyye Camii’nin yolunu tuttu. Şeyhin talebelerine ders okuttuğunu görünce, kolladığı anı yakalamanın sevinciyle onlara selâm verdi. Ardından yüksek sesle ve ukala biçimde:

“Şu bin altını, Paşa hazretleri, ihtiyaçlarınızı görmeniz için size gönderdi.” dedi.

Şeyh, hiç oralı olmadan, sakin bir şekilde:

“Evlâdım!” dedi. “Efendinin paralarını geri götür ve ona de ki:

“O sana ayaklarını uzatmış; ellerini değil!”

kıssadan hisse