Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim
Âdem olduğunu unutan insan solmuştur!
Ah aşk
Kelimelerde tek hecesin
Gönül iklimine sürur bahşedensin
Dilin şevkisin,
hissiyatın rengisin, fevksin
Ruhun ikametgâhı,
kalbin saltanatında sen fevkaladesin
Bazen
Yâd ellere alıp götürensin
Bazen de hüzne gark eden ensin
Hasretin
mihengisin, düşüncemde öndesin
Atimden bir ses ve mazimden
hissettiğim nidalara nefessin
Halim
Sana amade olan sancaktır
Ruhum senin şavkınla anlamlaşacaktır
Melalim
ağlayacaktır, takatim kalmayacaktır
Kişiliğim kaybolacaktır,
feda olmak aşkın rüknünde farktır
Lakin
Kim hakkıyla anlayacaktır
Duyguyu, hevesi aşk iradeyle anacaktır
Akıl ne olacak,
izan uzaklaşacak ne kalacaktır
Hiddet ve şehvet hayvanla
anılacak edep aşkı ağırlayacaktır
İnsan
Niçin yaratılmıştır, kuldur
Âdem olduğunu unutan insan solmuştur
Kim niçin
kovulmuştur, vicdanın sesine yabandır
İnsan kullukta aşk farkıyla
nurdur irfan sahipleri onu bulur
Ey aşk
Sen sukutumdasın, hazzın
Kalbi rızamda aklaşan endamlı nazarsın
Sen vaktin payesi,
gönüllerin mesti pervanesisin
Evet, sen insan içinsin,
kul olabilmek için bazen halde eşiksin
Ancak
Seni sevk eden, kalbe eken
Gönlü güzelleştiren, edebin fevkine erdiren
İhsanı bildiren,
ecri güzelleştiren, sadakati öven
Sahibin var ya, işte onu hakkıyla
anlamak, anmak için aşksın
Ne söylesem
Ser verip sır vermesem de
Ömrümün sayfalarında eriyip tükensem de
Hicranı kuşansam,
hüzünle anılsam, dert olsam
Sen başkasın, halimde umutsun
hasretimde nursun, huzursun
Ey aşk sen
kalbimi şevke erdiren,
ruhumun sulhunda saltanatsın
İnsan olmak,
yaratanı tanımak, secdeye
kapanmak, vuslatı yaşamaktır
Sensiz
ne anlatılırsa ve hatta maslahatlar
içinde bahaneler sunulsa noksandır
Mustafa CİLASUN