Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim
PEYGAMBERİMİZ’İN YETİMLERE ŞEFKATİ
Bir bayram namazı sonrasıydı. Sevgili peygamberimiz mescitten çıkmış yürürken çocukların neşe sevinç içinde oynadıklarını gördü. Fakat içlerinden biri vardı ki bir duvarın dibinde üstü başı perişan bir halde ağlayıp duruyordu. Yönünü ona doğru çevirdi. Yanına yaklaşıp sordu:
- Yavrum , neyin var ,niçin böyle üzgün duruyorsun ? Arkadaşlarınla birlikte niçin oynamıyorsun ?
Çocuk , babasının Uhud’da şehit olduğunu , annesinin de başka biriyle evlenmesiyle sahipsiz kaldığını söyledi. Sevgili peygamberimiz çocuğun elinden tuttu. Başını okşayıp gönlünü aldı:
- Ben baban, Aişe annen, Fatıma kardeşin olsun, istemez misin ? dedi.
Çocuk sevincinden uçacak gibiydi. Heyecanla:
- Nasıl istemem , Ya Resulallah , dedi.
Peygamberimiz ismini sordu” Buceyr” dedi. Yüce peygamber “ Hayır “ dedi. “ Bundan sonra senin ismin Beşir olsun.” Çocuğu aldı, evine götürdü. Yedirip içirdi, üstünü başını giydirdi. Karnı tok, sırtı pek olan çocuk bir süre sonra oynayan çocukların arasına tekrar döndü. Çocuk neşeliydi. Arkadaşları Beşir’in halindeki değişikliği görünce etrafına toplandılar. Merakla sordular:
- Sen daha önce ağlayıp duruyodun. Şimdi nasıl oldun da bu hale geldin ?
Beşir cevap verdi:
- Açtım , doydum. Çıplaktım,giyindim. Yetimdim , Resulallah babam, Aişe annem oldu.
Çocuklar Beşir’e hayranlıkla bakıp şöyle dediler:
- Keşke bizim babalarımız da Uhud’da şehit olsaydı, biz de bahtiyar bir babaya kavuşsaydık.
O da bir yetimdi ve yetimlerin çektiği zorlukları çok iyi bilirdi. Onlara karşı çok şefkatli davranır, haksızlığa uğradıklarında haklarını ara, sürekli onları korurdu.
Yapılan savaşlar sonunda şehit düşen sahabelerin yetim kalan çocuklarına ayrı ilgi gösterir , onları yalnız bırakmaz, ihtiyaçlarını karşılardı. Bazılarını da bizzat kendi himayesine alırdı.
Her yönüyle örnek olan o yüce insan , sadece kendisi gibi ,yetimleri şefkatle kucaklamaz, tavsiyelerle çevresindekilerin de kucaklamasını sağlardı.