Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim
dinden cikma?
mesalla kisa bir sureligine yasadigin bir olaydan dolayi Allahin varligini inkar etme dinden cikmaya delaletmidir....dinden ciktiysa insan ne yapmalidir?
Allahin varligini inkar etme
.......
Delalete gerek kalmaz inkar kişiyi kafir yapar bunun durumunda olan kişi hemen tövbe etmesi gerek
yine sorulmu arkadaşlar açıklayıcı bilgi vereceklerdir kardeşim
Hz. Allah'ın varlığını inkar etmek kişiyi dinden elbette çıkarır; çünkü Hz. Allah'ın varlığına ve birliğine inanmak imanın ilk şartıdır. Bu mühim bir mesele, iman oyuncak değil kısa bir süreliğine yaşanan olay falan, ne olursa olsun bu inkara götürmemeli.
Tekrar iman edecek. Gözyaşı dökecek; bu günahkar olma da değil, dinden çıkmak olur.
gozyasi dokemiyorsa psikolojik bunalim olarak karsisina cikiyorsa sayilir mi?
Psikolojik bunalım ayrı bir şey; zaten psikolojik bunalım bu duruma getirmiş onu. İmanın/itikadın sağlam olması önemli. İmansızlık ebedi cehennemdir dikkat etmeli. İmansızlık tüm amelleri de siler bitirir, iman tam olmadığında yapılan hiçbir ibadetin değeri olmaz. İbadet imanla olur ancak.
Yarım Doktor Candan eder, Yarım Hoca veya Dindar da Dinden eder..
haklisin mevladi bu sozune katiliyorum
yarim dindar yarim hoca denilen kisinin sozleri dinden cikarmistir... sucu kendine ariyacaksin bu olay konusunda yeterince guclu davranamak ve isyan etmekle kacis bulmak ne kadar dogru ki.... iste buna agla
benim Allaha imanım sağlamdır el-hamdulillah ve öyle ıvır zıvır şeyleri dert edinmem Allahın rahmetine Affına ve Rahmetine sığınırım.. Allah cc insanlar gibi nakis,acımasız ve öküzün altında buzağı aramaz merhametlidir, cömerttir.
Allah diyor ki Ben kulumun zannıncayım...
mesalla kisa bir sureligine yasadigin bir olaydan dolayi Allahin varligini inkar etme dinden cikmaya delaletmidir....dinden ciktiysa insan ne yapmalidir?
Bu biraz psikolojik bir durum. Ben bir arkadaşımda bunu bizzat gözlemledim. Eşinden ayrılacaktı, küçük bir oğlu olduğu için ayrılmak istemiyordu.
İnancı çok kuvvetlidir, çok iyi tanıyorum. Başka zamanlarda çektiği sıkıntıları Allah'a sığınarak atlatmıştı. Ayrılmamak için çok mücadele etti. Tek derdi oğluydu.
Bir aile ortamında büyüsün istiyordu. Ama ne yaptı ne ettiyse faydası olmadı. Aksine her şey daha da kötüleşti. Ayrılmaktan başka çare kalmadığı gerçeğiyle yüzleştiği anda bana dedi ki,
"İlk kez Allah'ın beni duymadığını düşünüyorum. Ben bu kadar çırpınırken, dua ederken, uğraşırken neden her şeyi aleyhime çeviriyor?" gibi bir cümle kurdu. Şok oldum çünkü onun inanç dünyasından bunu beklemiyordum. Dedim sakın ha, yanlış düşünüyorsun, her şeyde bir hayır vardır. Belki birgün ayrıldığına şükredeceksin. Tevbe et, böyle düşünmeye devam edersen dinini kaybedebilirsin.
Ertesi sabah konuştuğumuzda "çaresizlikten o an aklım başımdan gitti, tevbe ettim düzelttim düşüncemi" dedi.
Sanırım hayat şartları bazen insanı bu noktaya sürükleyebiliyor. Allah bizleri imtihan etmesin, altından kalkamamak var.
Arkadaşlar çok güzel açıklamışlar zaten. İnsan böyle fikirlere kapılınca hemen tevbe etmeli, imanını yenilemeli.
İman-itikat hususunda eksikliği var o halde; yani neye nasıl inanacağını bilmek mühim. Sıfat-ı Zatiyye/Sübûtiyye çok iyi bilinmeli, nasıl bir Yaratıcı'ya iman ediyoruz ve nasıl iman etmeliyiz? Bunlar çok ama çok iyi bilinmeli, yoksa o "psikolojik bunalım" denen şey neticesinde kullanılan ifadeler farkında olmadan çıkmaza sürükler...
o yuzden surekli o tarz sorular sorunuyor ama cevap gelmiyor.... iman konusunda