Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim
“Mutsuzluk Sendromu”nun sebebi; Şükürsüzlük....
Pazar sabahları 53 çeşit “Sunday Branch” ile Pazar kahvaltısı yapan aile, milletin içinde çocuğu haşlıyor;
-“Ye zıkkım olasıca. Neyin eksik? Niye yemiyorsun? Oğlum yesene. Beni deli etmesene. Allah cezanı vermesin. Yemeğini bitirsene...”
Aile farkında değil, çocukları onca nimet arasında, nimetlerin tadından mahrumken, yemeğin farkına nasıl varsın. Dolayısı ile ilk önce nimetlerin farkına varmak gerek.
Filmi başından alalım.
Ailecek, arabalarına binip, lüks bir otelin cafesinde Pazar Kahvaltısına gidiyorlar.
Bir kere; Pazar günü hayattasın.
Ailenle birliktesin.
Evden çıkıyorsun, kendi isteğinle. Yani ev sahibi kirayı ödemediniz diye sizi kapı dışarı edip evden atmıyor.
Arabanız var.
Arabaya binecek ayakların var.
Lüks bir otele gidecek paran var.
Gittiğin yerde önüne serilen 53 çeşit kahvaltılığı görecek gözün var.
O mis gibi, sıcacık ekmeğin kokusunu alabilen burnun var.
O reçeli ekmeğe sürebilecek ellerin var.
Şeker hastası değilsin. Reçel yiyebiliyorsun.
Hastanede yoğun bakım ünitesinde cihazlara bağlı bir hayatın yok.
Hapishanede tutuklu da değilsin, özgürsün.
Annen ölmüş; öksüz, baban ölmüş; yetim değilsin.
Annen ve baban çocuk sahibi olmayan, çocuk hasreti ile yanıp ama çocukları olmadığı için, içleri hep buruk kalan bir aile de değil.
Türkiye’de yaşıyorsun. Irak’ta, Filistin’de, Afrika’da değilsin. Bir devletin var. Bağımsız ve özgür. Kaos ortamında değilsin.
Otele giderken, yolunu kesen eşkiya yok.
Otelde (en azından) Irak’taki gibi her gün patlayan onlarca bombanın birisinin patlama riski yok. Rahatsın.
Baban işini kaybetmemiş, işi var ve kazancı iyi.
Annen babandan boşanmamış, ufak tefek sorunlar elbette olabilir ama mutlu bir ailen var.
Annen baban seni Çocuk Esirgeme Kurumu’nun kapısına bırakmamış.
Dışarıda hava güzel. Sibirya’da yaşamıyorsun. Dondurucu bir soğuk da yok. Ya da çöllerin ortasındaki kıl bir çadırda değilsin.
Küresel ısınma elbette büyük bir tehdit ama hala masada hem de birkaç bardak su var, çayın – kahvenin yanında.
Anne ve babanla, çöpten ekmek toplayan bir aile değilsin.
Kılık kıyafetlerinle kabul gördüğün kesin, seni içeri aldıklarına göre. Hırpani kılıklı, köprü altı tinercisi değilsin. Ailen de değil.
İtibarlı bir ailedesin. İtibarın var.
Sizi kovmadıklarına göre, cebinizde yiyeceğiniz yemeklerin parası da hazır.
Masada, birbirinizin yüzüne sevgiyle bakacak kadar güzelsiniz. Yüzü yanmış masum ve garip hasta çocuk değilsin sen. Ki kaldı ki yüzü yanık ya da yara izli nice insan, diğerlerine nazaran daha şükürlü ve sevgi, dolu yaşıyor hayatı. Annesi yüzüne bakarken korkan bir çocuk değilsin. Ve senin annen de yüzüne bakılmayacak bir insan değil. Biyolojik ve fiziksel olarak bakınca iğrenilecek bir yanık yüz yok. Babanda da yok, öyle bir yüz.
İnsan içine çıkmanı engelleyen bir rahatsızlığın da yok.
İnsanların senden rahatsız oldukları da yok.
Masada iştahını kaçırtan bir sebep de yok ortada.
Peki evladım niçin yemiyorsun, o güzeller güzeli nimetleri?
Yedi milyar dünya insanından en azından altı milyarına nasip olmayan o nimetleri, niçin yemiyorsun?
İştahını kesen şey ne?
“Şükürsüzüm abi. Annemle babam bebeklikten bu yana, bana şükrü hiç anlatmadılar, biliyor musun”? (Küçük Emrah modunda olacak _)
İşte bu iştahsızlık, şükürsüzlük iştahsızlığıdır dostlar.
Ve şükürsüzlük iştahsızlığı, iştah şurubu ile gelmez.
Onun için daha başka, bambaşka bir şeyler yapılması gerek.
Hepimizin yapamadığı, es geçtiği, ihmal etiği bir şey.
Çocuklarımız gözlerimizin önünde eriyip gidiyor.
Kişilik olarak eriyip gidiyorlar. Bedensel, zihinsel, fiziksel ve ruhsal olarak eriyip gidiyorlar.
İştahları kesilince; iştah şurubu,
Zayıflayınca; kuvvet mucunu,
Canları sıkılınca; anti depresanla çocuk büyütüyoruz.
Bir şükürsüzlük yolundayız ki Dostlar sormayın gitsin.
Ne başı belli, ne sonu. Şükredemeden değil, şükrü düşünemeden yaşayıp, gidiyoruz şu garip Dünya’dan.
Peki ne yapacağız?
Nasıl çıkacağız içinden bu şükürsüzlük sendromunun?
Ki o şükürsüzlük sendromu değil midir, mutsuzluk sendromunu doğuran?
Doğru ya; kaç anne baba var, en yeni, en iyi, en pahalı oyuncakları almasına rağmen, çocuklarının gözünde o hasret kaldığımız mutluluk ışıltısını görebilen? Sahi kaç anne baba?
çok kıymetli bir yazı çok teşekkürler ve takdirler.......
ilginize teşekkür ederim sevgili Cepni...
çok güzel ve ders alınası bir yazı emğine sağlık neyzen lal kardeşim :) :) ;)
küçük emrah moduda hoştu ya güldürdün teşekkürler :)
hassas kardeşim benim...ilginize teşekkür ederim :) :)
Allah razı olsun kardeşim, çok derin düşünülmesi gereken bir mevzu.
Allahım razı olsun sevgili verdi ebyaz kardeşim...
gelmeniz sevindirdi...
Tesekkürler.
çok güzel bir konu allah razı olsun...
Mutlulugu yakalamak için bazen elindekilerin gitmesi mi gerekiyor?
Rabbini bilmeyen nasıl şükür edecek ki???
Şükür nedir ?
sahip oldugunun kıymetini mi bilmek??
Yoksa elindekinin bir lutuf oldugunu , elinden gidebileceğinin farkına varıp, VERENE içten teşekkür etmek.
Elhamdülillahi ala külli hal ;)
Her hal ve durumda sana şükürler olsun (Rabbim).
Ve gitsede herşeyi elinden alsada gülümseyerek yine şükür etmek.
Sen herşeye değersin Rabbim.
Senin aşkın evrende yok ki, hiç birşeye degişilemez ki....
Herşeyin bir bedeli var ki..
İşte imtihan sahan, iste, işte buldugun karşında duran.
Cahildir insan oglu hiç bir zaman elindekinin degilde elinde olmayanin hasretiyle yanar tutusur, fakirlikte fakirlige, zenginlikte zengilige, evlilikte esini, annesi, babasi evladi yasarken görmezler ve sükretmezler, kaybettiklerinde ançak anlarlarki allah onlarin mutlu olmalari için elinden gelini yapmis ama, gözleri var görmezler kulaklari var duymazlar, kaybettiklerinde ançak anlarlar, allah bize nasip ettiklerini hak ve sükür edenlerden eylesin.
aslında varlığın farkında olmamanın adı şükürsüzlük....
bi kaç gündür gözlerimde bi rahatsızlık var,2 gün öncesine kadar gözlerimin varlığını farketmemiş ki...bütün dükkatim ..bütün ihtimamım şuan gözlerimde..
eline sağlık kardeşim bende çok beğendim yazını :)
Forumda seni görmek güzeL...Hoş ßir yazı emeğine sağLık.Ayrıca aciL şifa diLerim.
allah şafi isminle şifa versin çok güzel emegine saglık
evet ...yeniden okudum da gerçekten ders alınası bir yazı...