Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim

dostun attigi gül

Hallac-ı Mansur, cezbe ve sekir halinde söyledigi ve mazur bulundugu Enel-Hak cümlesi yüzünden idama mahkûm edilir. Onu asılacagı meydana getirdiklerinde etrafta mahşerî bir kalabalık vardır. Hallac-ı Mansur daragacını görünce güler ve kalabalık arasında gördügü dostu Şibli;den seccade isteyerek iki rek;at namaz kılar. Ardından şöyle duâ eder: Allah;ım burada senin dinin ugruna gayrete düşüp beni öldürmek için toplananların suçlarını affet.;

Bu esnada kalabalık içinden özellikle düşmanları, fırsat bu fırsat diye Hallac-ı Mansur;a taşlar atarlar. Hallac-ı Mansur bunlara ah bile demez hatta tebessüm eder, ama dostu Şibli aglayarak kırmızı bir gül atınca Hallac-ı Mansur inler ve şöyle der: Taş atanlar avam takımı, bilmiyorlar, halden anlamazlar. Onların taşı bizi incitmez ama halden anlayan bir dostun attıgı gül bile bizi incitti, canımızı acıttı.;



İnsan hayata daha çok dostlarıyla, sevdikleriyle tutunur. Sevinçlerini onlarla paylaşarak arttırırken, acılarını hüzünlerini yine onlarla paylaşarak azaltır. Kişi, tanımadıgı kimselerden bir kötülük, bir haksızlık gördügünde çok incinmez, en azından hayal kırıklıgına ugramaz ama dostundan gördügü küçük bir eziyete bile katlanması çok zor olur.

Başkalarının, hakkında yanlış düşünmeleri insanı fazla üzmez, yıpratmaz; ama sevdigi birisi, hakkında yanlış düşünürse, zarar verecek bir davranışta bulunursa işte bu insanı üzer, incitir. O kişi sıradan biri degildir çünkü, belki en zor günlerinde yanında olmasını bekledigi insandır. Her şartta destegini umdugu, hayatta en çok güvendigi kimselerden biridir.

Hani Temel deniz kenarında yürürken elinde bir yılan taşıyormuş. ;Neden elinde yılan taşıyorsun? diye sorulunca Denize düşersem lâzım olabilir; cevabını vermiş

İşte dostluk, denize düştügümüzde yılana sarılmak zorunda kalmayışımızdır. Elimizden tutup bizi çıkaracak birisini her zaman yanımızda bulabilmemizdir.

Hikayeler