Bölümler | Kategoriler | Konular | Üye Girişi | İletişim

Bir Yerlerde Tıkanıp Kaldıysa Hayat

Bir yerlerde tıkanıp

kaldıysa hayat, soluk almak güçleştiğinde,
Yüreğin susup, mantığın sürüklemeye başladığında
ayaklarını,
Dağlara dönmeli yüzünü
insan.
Yeni patikalar,
yeni yollar seçmeli, yüreğini ferahlatacak;
Yeni insanlarla tanışmalı, yeni kesifler
yapacak....
Hep isteyip de, bir
gün yaparım diye ertelediği ne varsa,
Gerçekleştirmeyi denemeli!
Her geçen gece, ölüme bir gün daha yaklaştığını;
Zamanın bir nehir, kendisinin bir sal olup
da,
O
dursa da yolculuğun devam ettiğini anlamalı.
Baş döndürücü bir hızla geçiyorsa birbirinin aynı
günler,
Her aksam aynı can
sıkıntısıyla eve giriliyorsa,

Değiştirmeye çalışmalı bir şeyleri;
Küçük şeylerle başlamalı belki; örneğin, bir kaç durak önce
inip
Servisten, otobüsten;
yürümeli eve kadar, yüreğine takmalı güneş gözlüklerini;
Gördüğünü hissedebilmeli!
Sağlığını kaybedip, ölümle yüz yüze gelmeden
önce,
Değerli olabilmeli
hayat!
İlla büyük acılar
çekmemeli, küçük mutlulukları fark etmek için!
Başkasının yerine koyabilmeli
kendini;
Ağlayan birine
"gül", inleyen birine "sus" dememeli!
Ağlayana omuz, inleyene çâre olabilmeli!
Şu adâletsiz, merhametsiz dünyaya ayak
uydurmamalı;
Sevgisiz, soysuz
kalarak!
Dikeni yüzünden hesap
sormak yerine gülden,
Derin
bir soluk alıp, hapsetmeli kokusunu içine...

Güneşin
doğusunu
seyretmeli arada bir, seher yeli
okşamalı saçlarını...
Karda
yağmurda sevincine, coşkusuna;
Fırtınada boranda öfkesine, isyanına ortak olabilmeli

doğanın!

Bir
çocuğun ilk adımlarında umudu; bir gencin düşlerinde
geleceği;
Bir yaşlının hatıralarında
geçmişi görebilmeli!
Çalışmadan başarmayı, sevmeden sevilmeyi,
Mutlu etmeden mutlu Olmayı
beklememeli!
Ama küçük, ama
büyük; her hayal kırıklığı, her acı;
Bir fırsat yaşamdan yeni bir şeyler öğrenebilmek için;
kaçırmamalı!
Çünkü; hiç
düşmemişsen, el vermezsin kimseye kalkması
için,
Hiç çâresiz
kalmamışsan, dermanı olamazsın dertlerin;
Ağlamayı bilmiyorsan, neşesizdir
kahkahaların;
Merhaba dememişsen,
anlamsızdır elvedaların...
Ne,
herkesi düşünmekten kendini, ne kendini düşünmekten
herkesi
unutmamalı!
Bilmeli çok kısa olduğunu hayatın; hep vermek ya
da hep almak için...
Sadece,
anlatacak bir şeyleri olduğunda değil,
Söyleyecek bir şey bulamadığında da
dinleyebilmeli!
Aklı ve kalbiyle
katılabilmeli sohbetlere...

Hafızası olmalı
insanın; hiç değilse, aynı hataları,aynı bahanelerle
tekrarlamaması
için!
Soruları olmalı,
yanıtları bulmak için bir ömür harcayacak!
Dostları olmalı, ruhunun ve zihninin sınırlarını
zorlayacak!
Herkese yetecek kadar
büyük olmalı sevgisi;
Ama,
kapasitesi sınırlı olmalı yüreğinin ki, hakkını verebilsin
sevdiklerinin;
Zaman
bulabilsin;
Bir
teşekkür, bir elveda için...
Yaşam
dedikleri bir sınavsa eğer;
Asla
vazgeçmemeli sevmek ve öğrenmekten;
Ama, herkesi sevemeyeceğini de her şeyi bilemeyeceğini de fark

edebilmeli
insan!
Tıpkı,
her şeye sahip olamayacağı gibi...

Zamanın ninnisiyle, uykuda geçirmemeli hayatı...! *
Can Dündar

Edebiyat